Meltem, gözü kimseyi görmeyen, kızıyla el ele, yanak yanağa yoluna devam ederken yolumun kesiştiği, kalplerimizin birleştiği, koruyucu anne, muhteşem kadınlardan biri. Onun hikayesi de kendine özel. Ama bence asıl özel olan kendisi…

“Evet artık vazgeçtim… Her şey biyolojik çocuk sahibi olmak değil. Ben de kalbimde bir çocuk dünyaya getirmek istiyorum…”

Evliydim, eşimle karar verdik. Koruyucu aile oluyoruz… Görüşmeler, evrak hazırlamalar, ev ziyareti ve sonra en zoru… Beklemek… Beklemek… Beklemek…

Her gün kızıma onu çok sevdiğimi söylüyorum. Biliyorum duymuyorsun ama hissedebilirsin belki yavrum beni. Sana neler neler aldım. 2 yaş kıyafetleri, 3 yaş kıyafetleri… Acaba adın ne olacak? Boyun ne olacak? Ben artık sana sarılmak istiyorum, ama çok beklettin. İnsan tanımadığı birini özler mi? Özler… Hem de çok özlermiş…

6 ay bekledik. Sonra bir telefon “Size uygun bir kızımız var, görmek ister misiniz?”

Tabii isteriz… Bu telefonu ne kadar zamandır bekliyoruz. Sanırım Beyoğlu Sosyal Hizmetlere uçtum. Uzmanımız kızımızı anlatıyor ama dinleyemiyorum, kalbimin hızı duymamı engelliyor. Anlattı, anlattı… “Görmek ister misiniz?”

E tabii… Biz yine uçarak, bu defa Bahçelievler’e gittik.

Elim ayağım uyuşuk, kalbim iyice büyüdü. İşte kalpte doğum yaklaşıyor…

Cam kapının arkasında minik kızım bize gülüyor. Kapı açıldı. Önce sehpadaki çiçeğe koştu. Yere yanına oturdum, çiçeği seviyoruz beraber. Eşimi çok sevdi. Onunla oynuyor. Psikologlar “İstiyor musunuz?” dediler. O bizim kızımız. Sarıldık, öptük, öptük…

bebiş

Sonra her gün kuruma gittim. Adaptasyon sürecimiz başladı. 3. günün sonunda kızımı eşimle eve götürmek üzere yola çıktık. Kızımın ilk araba macerası. Köprülere bayılıyor…

Evimize geldik. Evin her yerinde koşturmaca, gülüşmeler. Komşularımız kapıda. Herkes kızımı bekliyor… Bunlar ne güzel duygular.

Bir iki hafta sonunda  olmadı, eşim kızıma alışamadı. Belki onun daha önce çocukları olduğu içindi. Kızım onun için gereksizdi….

O zaman, biz kızımla beraber, eşimle yollarımızı ayırdık. Daha ilk haftalardaki kızımı kaybetme korkusu… Zor günlerdi. Sosyal uzmanlarımıza milyonlarca teşekkürler. Kızımın yüksek yararını da düşünerek hep yanımda oldular.

Artık yeni evimizde çok mutluyuz. Anneannemiz bizimle çoğu zaman, dayımız,  yengemiz kızıma hayran. Kızımın kuzenleri, teyzeleri, büyük teyzeleri var. Herkes onun üstüne titriyor.

Ben kızımı kalbimde doğurdum.

…ve en önemlisi kızımla tekrar doğdum. Hayat seninle güzel prenses kızım.