Günler geçiyor. Hatta yıllar geçiyor…

Kocaman oluyor, boyu uzuyor, gelişiyor. Bir buçuk yıl oldu ve ne çok şey değişti bir bilseniz. Çok kısa sürede kocaman bir kızım oldu ve ben biraz bocaladım. Hiç olmadığım kadar kendimi çaresiz hissettiğim günler oldu. Hiç olmadığım kadar mutlu, bazen kızıma sıcacık yakın, bazen içimde tamamen uzak.  “Nasıl başaracağız? Nasıl olacak?” diye endişelerim, “Ne yapıyoruz biz” diye çığlıklarım, akan gözyaşlarım, başka acıların sırtıma yüklenmesi ile yaşanan çıkmazlarım.

O, okuldan eve beni özlemiş geliyor, yüzünde kocaman saf bir gülümseme… “Seni okulda çok özledim anne” Okulda anne özlenir mi ki? Ya da ne kadar özlenebilir. Çok özlenebiliyormuş demek. “Anne sen en güzelsin, sen en akıllısın, sen en becerikli, sen en zevklisin”. Değilim…

Eğer, benim kızım olmasaydı, şuan hala yuvada olacaktı. Ve silinecekti. Silinmeye, kandırılmaya o kadar müsait ki. Orada öylece silinecekti. Okulda silinecekti. Arkadaşları arasında ezilecekti. Hiçbir zaman içindeki gücün ve yapabileceklerinin farkında olamayacaktı. Belki küçük yaşında evlenmek isteyecek, kaçacak ve 19’unda anne olacaktı. Bilemiyorum. Ama biliyorum ki silinecekti. Hiç bir zaman netleşemeyecekti…

Eğer kızım olmasaydı. Biz böyle bir farkındalığı asla yaşayamayacaktık. Ben gönüllü çalışmalarda bulunamayacak ve başka çocuklara uzaktan da olsa dokunamayacaktım. Kendimi sabırlı sanacak ve içimdeki yaraları farkedecemeyecektim. İçimdeki yaralar canımı acıtıyor ama dayanıyorum, onunla aşıyorum. Kızım olmasaydı içimde kabuk bağlayan yaralarımla yaşamımı sürdürecek ve kendimi o halimle iyi hissedecektim. Ne çok yaram varmış, içimde aslında ne çok küçük bir kız çocuğuymuşum ben meğer, bilmeyecek, şuan yazarken ağlamayacaktım. Yazacak, paylaşacak cesareti bulamayacaktım…

Öyle zorlandık ki bazen… İyi ki de zorlandık.

Öyle zorlanıyoruz hala bazen… İyi ki de zorlanıyoruz.

Hayat kimseye elini süremeden, kendi sahip olduklarınla, dertlerin bile sadece kendine ait olan kısmıyla  sefa sürülecek bir yer midir? Benim için değil. İyi ki de değil…

Olduğum halim bazen beni rahatsız da edebiliyor ama iyi ki de ben buyum. Kızım olmasaydı, bilemeyecektim.

Küçücük ben, neden öyle bakacaktım?