Şimdi size gecikmeli olarak anneler günü şeysi yazacağım. Anne olmak hayatta yaptığım en güzel şey, kalbim yerinden çıkıyor bıdı bıdıları yapmayacağım. Ben, bu sene üç çocuk annesi olarak gerçekten çok çok yoruldum. Bakın büyük harfle YORULDUM…
Eskiden nasıldı bilemem ama şuan üç çocuk annesi olmak çok zor bence. Çünkü her çocuğunuzun karakter özelliklerine göre uğraşlarına yetişmek ve üçünü de ayrı ayrı desteklemek gerekiyor. Üç akşam birinin sırtını okşayıp uyuttuysanız, öbür akşamları diğer ikisine ayırmak zorunda hissetmek. Ayıramazsan vicdan azabı. Ola ki biriyle bir etkinlik yapsanız, diğerleri için de hemen başka planlar oluşturmaya çalışmak. Bazen bağırmak, bazen fazla bağırmak, bazen çok fazla bağırmak. “Ben bağıran anne değilim ama ya” diye gizli gizli ağlamak. Kendin için alışverişe çıktığında, hep diğer üçüne alacak şeyler bulup kendini unutmak. Çalışmak, daha çok çalışmak ve daha ne kadar çok çalışabilirim diye yakınmak. Çocuklar olmadan tatile gitme planı yaparken, rotayı, daha ilk baktığın seyahat planında yine çocukluya çevirmek. Onlar olmadan çıktığın yemekte, sevdikleri bir şey servis edilirse boğazından geçmemesi ve hemen ertesi gün alıp, yapıp çocuklara yedirmek. Güç bulmak, güçlü olmak için spor yapmak. Yorgunluktan gebersen de kendine saygı için spor yapmak. “Ben de daha ölmedim canım, anayım ama kadınım ayrıca” deyip saç boyatmak. Elbet bir gün giyerim diye topuklu ayakkabı almak (giyemedi). Çocuklar uyusun da bir dizi serisine başlayalım planı yapıp, çocukların yanında uyuyakalmak. Asla başlayamamak. “Acı yokkkkkk Nihallll acı yokkkkk, kalk, koş, kalk kendine gel” diye kendini motive etmek. Ödevlere yardımcı olmak, ödevlere isyan etmek, ödevlerden nefret etmek…
Anne olmak… Hiç de öyle bir cümle ile kalbimin pır pır sevgiyle atması, kelebeklerin kanadında uçmak kadar huzurlu bıdı bıdısı değil bir kere! Baya güç isteyen, sabır isteyen, emek isteyen, içinde çok fazla sevgi barındıran bir müessese… Hatta öyle ki “yeter lan istifa ediyorum” da diyemiyorsun. Yetmiyor çünkü, hiçbir şey seni yıkmaya, üzmeye, yıldırmaya yetmiyor. Evet, çünkü kalbin pır pır sevgiyle dolu atıyor, her dakika, her saniye…
Ben bu sene üç çocuklu anne oldum. Anneliğin değişik çeşitlerini yaşadım. Duyguların en acayipleri ile tokatlandım. Şok oldum, sabrettim, “her şeyin ilacı sevgidir” dedim. Bazen kendimi çok kötü, beceriksiz bir anne olarak gördüm, acımasızca eleştirdim. Akşamları daha fazla ağladım. Anne olmak için kan bağı olmasının gerekli olmadığını biliyordum ama bu sene birebir yaşadım. Kocaman kızım oldu, onunla kavgalar bile ettim. Kocaman kızımın annesi olabildim. Bu sene hikayemi her yerde anlattım ki, çocuksuz anne, annesiz çocuk kalmasın…
Ben bu sene kalbimi, üç çocuk sevgisiyle tıka basa doyurdum…