Evet oldu… Meme emme durumumuzu 25. ayda sonlandırdık… Çok zor oldu, bana da Bora’ya da. Ama oldu bittiiii 🙂 Hiç gözünüzde büyütmeyin, çok kolay olacak falan demeyeceğim çünkü gayet gözde büyütülesi bir olay (en azından bizimki öyleydi). Bora fazlasıyla bağımlıydı, tüm gece emerdi, döndükçe emer, uyandıkça emer, yere düşer emer, canı sıkılır emer, acıkır emer, emer de emer… En çok da geceleri zorlandım. “Olmayacak galiba” dedim “yine vaz mı geçsem” dedim. Dedim de dedim 🙂 Yaklaşık 15 gün ve ilk bir haftası neredeyse hiç uyumadan yaşadım. İş yerinde boş boş bakmaya, konuşamamaya ve “ne yapacaktım yaaaa” diye düşünmeye, unutmaya başladım. Sonra bir akşam 5 saat uyuduk. Vay beeee 5 saat deli misin zıplaya zıplaya gittim işe ertesi gün. Zamanla da bu aralıklar uzadı, yavaş yavaş kendini avutabilmeye ve tekrar uykuya dalabilmeye başladı. Ama yaklaşık bir ay geceleri avazı çıktığı kadar ağladıktan sonra oldu bunlar. Gözüm korktu gerçekten… Umutsuz hissettim bazen evet… zaten süt dolmuş göğüslerin verdiği rahasızlık, e zaten hormonlar iki yıldır manyağa bağlamış ne olduğu belli değil, umutsuz hisettim… Sonuç olarak geçti bitti. hepimiz başarabiliriz. zorlanırız, uyumayız, bir kısmımız daha dayanıklıdır, bir kısmımız daha zayıf, bazıları destek alır aileden, bazıları yalnız ama yapabiliriz. Yeter ki isteyelim ve vazgeçmeyelim…

Çok korkuyordum, bir kere denemiş ve vazgeçmiş bir insan olarak çok korkuyordum. Bu benim için büyük bir başarı ve zafer oldu. Bora oğlum büyüdü resmen gözümde. Araba yolculuklarında kendi koltuğunda oturabiliyor tüm yolculuk boyunca, sabahları aç kalkıp kahvaltı ediyor. Çok komik aslında, tüm bunlar Poyraz oğlumda ne kadar da normaldi ve zaten doğrusu oydu… Doğrusu neydi? Tek çocukluyken doğrular da tekti 🙂