Orada bir kız çocuğu, çok önemli şeyler yazıyor. Bizim kalbimizde neler yazıyor onu da tam olarak sindirecek, anlayacak ve tüm kaygıları yok olacak bir gün. Ve o gün yakındır bence…
Şimdi tam da onun yazdığı gibi;
Sevgili Günlük
Bir varmış bir yokmuş, bir evde 4 kişi yaşarmış. Evdeki anne yuvadan bir kıza bakmak istiyormuş. Yuvadaki kız çok yalnızmış. Geceleri onu kimse öpmezmiş ama 4 kişilik aile 5 kişi olmuş. Artık gece kız yatarken o kız kendini yalnız hissetmiyormuş çünkü akşam yatınca o kızı öpüyormuş annesi babası. Sonrada 6 kişi olmuşlar. Bir bakıcı gelmiş çünkü kız gittikçe anne babasını kızdırmış, anne babası üzülmüş. Ama küçük kız da üzülmüş. Oysaki kız anne ve babasını çoooooooooook ama çoooooookkkkkkk seviyormuş. Kız tepki göstermediği için anne ve babası onları sevdiğini anlayamamış.
Güzel kızım, sana her zaman dediğim gibi her ne olursa olsun, bazen birbirimize kızsak da, bazen birbirimizi anlayamasak da, sen hep “iyi ki benim kızımsın”. Ben yuvadan bir kıza bakmak istemedim. Ben seni de kardeşlerin gibi taaaaa kalbimin en derin yerlerinde büyüttüm ve dünyaya getirdim. Şuan bazen korkuyorum, bazen şaşakalıyorum, bazen endişeden belki de, kızıyorum ama biz seninle iyi bir ekip olduk daha da iyi olacağız bence. Seninle çıktığımız bu yolda, yuvalardan bir sürü çocuğu kalplerindeki ailesi ile buluşturacağız belkide. Hiç bir çocuk gece yatarken öpücüksüz kalmasın annecim. Seni çok seviyoruz…
